Rozdział 13 Wyrzuty sumienia? cz.II

    Nic nie mówiąc usiadł z powrotem w fotelu. Wiedział, że najmniejszy komentarz z jego strony spowoduje szczelniejsze zamknięcie się Colina w jego skorupie.

    Siedzieli przez chwilę w ciszy. Żaden z nich nie wiedział co powiedzieć, ani jak się zachować. Nigdy przedtem nie znaleźli się w podobnej sytuacji.

    Nagle Colin warknął.

    - Nie patrz na mnie w TEN sposób! - Zdenerwowało go, że Nathaniel w mało subtelny sposób próbował zachęcić go do zwierzeń wymownymi spojrzeniami. To była jedna z jego licznych wad – nie był cierpliwy, a Colin zwykle to wykorzystywał i świetnie się przy tym bawił. Mimo że Nathaniel o tym wiedział, trudno mu było się powstrzymać.

    - Powiesz coś wreszcie?

    - No, ale co mam powiedzieć? - Tak, Colin bawił się wyśmienicie. Tylko dlaczego kosztem swojego przyjaciela?

    - Co się dzieje? - zapytał

    - Nie rozumiem. Nic się nie dzieje. - Nie trzeba było być telepatą, żeby wiedzieć, że Colin kłamie. Coś go martwiło na tyle, że zapomniał nawet użyć swojego sarkastycznego tonu.

    Nathaniel wstał i podszedł niepewnie do wampira. Znał swojego przyjaciela już kilka lat, ale dalej nie był pewny jego reakcji. I chyba nigdy nie będzie.

    - Przecież widzę, że coś się dzieje. Nie oszukasz mnie. Nie jestem dzieckiem.

    - W porównaniu do mnie – jesteś. - Nathaniel wywrócił oczami. Ta rozmowa nie miała być ani przyjemna ani łatwa. Wiedział, że jego przyjaciel cierpi, w jakiś sobie tylko znany sposób, ale nie wiedział jak mu pomóc. I to najbardziej go irytowało.

    - Kiedy ostatnio poszedłem do twojego domu zostałem „uprzejmie wyproszony”...

    - Nie histeryzuj jak stara baba! Przecież nic ci się nie stało, prawda?

    - Jestem człowiekiem i wypadanie przez okno mi nie służy! - Tak naprawdę, Nathaniel nie miał o to pretensji. Gdy już był w domu i o tym pomyślał, wydało mu się to nawet śmieszne.

    - Poza tym spadłem na krzak. Różany! Wiesz jak trudno wyjmować sobie samemu kolce z pewnych miejsc?!

    Spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem. Atmosfera panująca w pomieszczeniu od razu uległa poprawie.

    Colin stwierdził, że musi już wracać do domu, a Nathaniel uśmiechnął się tryumfalnie widząc zadowolenie w oczach przyjaciela. Cieszył się, że udało mu się choć trochę poprawić jego nastrój. Stwierdził też, że będzie musiał niedługo złożyć mu wizytę.

Rozdział 13 Wyrzuty sumienia? cz.I

    Wpatrywał się w miejsce gdzie prze chwilą stała. Bała się go. To było do przewidzenia, więc dlaczego, do jasnej cholery, czuł się jakby winny?

    Usłyszał trzaśnięcie drzwi jej pokoju i skrzypienie łóżka. Pewnie znów płacze, pomyślał. Pewnie znów przeze mnie. Ta myśl zaczęła mu niebezpiecznie ciążyć.

    Stwierdził, że nie może o niej myśleć. Przynajmnie, nie na trzeźwo. To mogłoby się źle skończyć.

    Podszedł do barku i wyjął z niego dwie butelki whisky. Nalał sobie do szklanki bursztynowego płynu, ale podnąsząc ją do ust pomyślał, nie wiadomo dlaczego, o Nathanielu. Ze zdziwieniem stwierdził, że chciałby z nim porozmawiać. Albo chociaż trochę go powkurzać, co było od jakiegoś czasu jego ulubionym sportem.

    Zdenerwowany na siebie za takie myśli rzucił szklanką. Usiadł w fotelu i wpatrzył się w ciecz spływającą po ścianie. Po kilku minutach zmarzczył brwi i wyszedł z domu zarzucając na siebie płaszcz.

                                                       * * *

    Odgłos walenia w drzwi brutalnie przedostał się do jego świadomości akurat w chwili, gdy spędzał cudowne chwile nad Morzem Śródziemnym. Uniósł powieki i spojrzał na zegarek. Pierwsza w nocy! Cudownie.

    Z westchnieniem zwlekł się z łóżka otrząsając się z resztek snu. Tylko jedna znana mu osoba lubiła robić taki szum o każdej porze dnia i nocy.

    Stanął przed drzwiami, które były wygięte do środka w dziwny sposób i przez chwilę miał dziecinną ochotę nie otwierać. Stwierdził jednak, że Colin sam sobie otworzy, jeśli będzie musiał zbyt długo czekać.

    Po chwili do salonu wtargnął jego przyjaciel. Usiadł w fotelu i zacisnął usta w wąską kreskę. 

    Po pięciu minutach ciszy Nathaniel zaczął się irytować.

    - Będziemy tu tak siedzieć nic nie mówiąc?

    - Nie – padła odpowiedź.

    - Więc...

    - Co „więc”?

    Nathaniel poczuł, że za chwilę nie wytrzyma i już nawet przed jego oczami zaczęła się roztaczać wizja jego wyrzucającego Colina przez okna. Taaak. Każdy chce sobie czasem pomarzyć.

    - Dobra. Rób co chcesz. Ja idę się położyć – mówił wstając i kierując się ku drzwiom – Niektórzy potrzebują snu, żeby normalnie funkcjonować. Ale są też tacy, którzy zamieniają się w nietoperze i zwisają z jakiś belek głową w dół – Nie mógł się powstrzymać przes odrobiną ironii. Ku jego zdumieniu Colin nic na to nie odpowiedział.

    Nie wiedząc co ma myśleć o dziwnym zachowaniu swojego przyjaciela położył rękę na klamce.

    - Dobranoc.

    - Poczekaj. - Colin też wstał i błądził teraz wzrokiem po pokoju. Patrzył wszedzie tylko nie na Nathaniela.

    Mężczyna zatrzymał się i spojrzał wyczekująco.

    - Zostań. - Colin na moment spojrzał mu w oczy. To co w nich zobaczył tak go zaskoczyło, że nawet nie zdenerwował się rozkazującą formą wypowiedzi wampira.

    Jeszcze nigdy nie widział w oczach Colina tylu uczuć naraz. Jedno było pewne – coś go dręczyło, ale ten zidiociały wampir nigdy się do tego nie przyzna.

_______________________

Dzisiaj tylko tyle, bo nie mogę przepisać całego rozdziału na komputer. Reszta powinna się ukazać w ciągu najbliższych trzech dni.

Meggie